بدون عنوان

رنگ ها دارای معنای روانشناختی هستند و بی دلیل نیست که یک رنگ می تواند واجد جاذبه یا دافعه باشد. هر رنگ دارای محتوای عاطفی و هیجانی است و همین جنبه است که در اینجا مورد نظر قرار داده می شود. آزمایش ها نشان داده اند که در شرایط آزمایشگاهی قرار دادن آزمودنی ها در محوطه ای به رنگ قرمز تند، موجب تسریع ضربان قلب و تنفس و افزایش فشار خون می شود و رنگ آبی نتیجه ای معکوس با آن را دارد و دارای اثری آرام بخش است....

قرمز:افراط در به کار بستن رنگ قرمز در نقاشی به معنای نیاز به حرکت و وجود یک زمینه ی تحریک پذیر است.

آبی: آبی معرف حساسیت ، دریافت پذیری، هیجان خواهی و درونی سازی است و رنگی زنانه است که صلح، آرامش، سکون و در حد افراطی، فعل پذیری و تسلیم را نشان می دهد.

بنفش:بنفش ترکیبی از آبی و قرمز، یعنی رنگ هایی است که دارای رمزگرایی متضاد هستند. چه رنگ آبی گرایش به درون گردی و فعل پذیری و رنگ قرمز تمایل به برون گردی و عمل را نشان می دهد بدین ترتیب رنگ بنفش معرف جمع اضداد تمایل به چیزی دیگر است. از زاویه ای متفاوت، این رنگ دارای معنای عرفانی نیز هست. اما استفاده افراطی از آن را می توان نشانه اضطراب و وجود تنش های متناقض دانست.

زرد:رنگ زردمعادل نور، شادی و خوش بینی است و به منزله ی رمز درخشش و گشایش محسوب می شود و میل به مشارکت یا گرایش عمیق به پیشرفت را متجلی می سازد. معمولاً کودکان 8-9 ساله از این رنگ بیشتر استفاده می کنند. به کار بستن افراطی رنگ زرد می تواند به معنای نیاز به آزادسازی تنش های درونی می باشد.

سبز:رنگ سبز با جنبه های مختلف شخصیت بخصوص با حفظ حرمت خود، نیاز به جلب توجه و میل به محبوبیت مرتبط است و از یک سو گرایش به مبادله و ارتباط را نشان می دهد. و از سوی دیگر معرف اراده در سطح عمل، پایداری، سرسختی و گاهی نیز بازخوردهای مقاومت و تضادورزی است.

پرتقالی:رنگ پرتقالی که ترکیبی از قرمز و زرد است، نیروی حیاتی، برون گردی، میل به موفقیت، شادی، نشاط و پویایی را بیان می کند و مانند رنگ قرمز، استفاده مفرط از آن، تحریک پذیری و ناآرامی فرد را نشان می دهد، اما جنبه ی پرخاشگری آن کم است.

قهوه ای تیره:رنگ قهوه ای تیره و کدر در سنین بالاتر نشان دهنده نوعی واپس روی، امتناع از دادن و نگهداری رمزی محسوب می شود. و گاهی با بازخوردهای نا منعطف در سطح رفتاری یا فکری توأم است.

صورتی:رنگ صورتی مبین صلح، تعادل و توازن است. این رنگ به منزله قرمز ملایم، معرف عاطفه ای است که فاقد هوای نفس و پرخاشگری است وملایمت و عطوفت را نشان می دهد.

سیاه: سیاه به منزله ی نفی رنگ محسوب می شود و استفاده مفرط از آن مبین غمگینی و ناامیدی است. به کار بستن محدود آن و کشیدن لکه های سیاه، نشان دهنده اضطراب است. بطور کلی، رنگ سیاه دربرگیرنده ی مفاهیم نفی، اضطراب، مرگ و ناامیدی است.

فقدان رنگ در نقاشی: فقدان رنگ در نقاشی، مبین خلع عاطفی یا ناتوانی در برون ریزی عواطف است. همچنین باید نسبت بین سطح سفید وسطح رنگ آمیزی شده در نظر گرفته شود.

چه در واقع، بخشی از کاغذ که سفید گذاشته می شود به منزله ی فضای بدون سکونت و خالی تلقی می گردد. این فضا در عین حال که به منزله ی فضایی باز و دست نیافتنی است مبین نگفتنی ها ، سکوت و رؤیاپردازی نیز هست. سفید بودن بخشی از نقاشی به معنای رمزی ممنوعات و قلمرو مسکوت گذاشته شده است. بالعکس هنگامی که تمام نقاشی از رنگ پوشیده شده است و هیچ ناحیه ی سفیدی دیده نمی شود، می توان فرض کرد که آزمودنی بصورت تام و تمام تابع عوامل محیط و دارای واکنش های بلافاصله و لحظه ای است. افراط در بکار بردن این شیوه، مبین تنش یا اضطرابی است که باید بر اساس بررسی های گسترده تر به علت آن پی برده شود.

بطور کلی بر اساس بررسی های انجام گرفته می توان گفت که غلبه ی رنگ های گرم ( قرمز، پرتقالی، صورتی، زرد) منعکس کننده ی گرایش به برون گردی، جستجوی تماس و مبادله است در حالی که به کار بستن رنگ های سرد ( آبی، سبز، خاکستری، سیاه) گرایش به درون گردی و فاصله جویی یا کمرویی را نشان می دهد.

منبع:ارزشیابی شخصیت کودکان بر اساس آزمون های ترسیمی نوشته دکتر پریرخ دادستان، صفحه 76 – 80